Oda sa kama

Sa kama at kama at kama

ay naglalakbay tayo,

paglalakbay ng buhay.

Ang kasisilang, ang nasaktan,

ang mamamatay,

ang nagmamahal, ang nananaginip,

dumating at nalayo sa kama at kama.

Lahat tayo’y dumating at lahat tayo’y malalayo

dito sa tren, dito sa bangka,

dito sa ilog na kilala

ng lahat

ng buhay,

na pinagsasaluhan

ng lahat at bawat kamatayan.

Pag-ibig ang gumagawa sa mundo,

isang kama sa pagsibol, babad sa dugo.

Ang kapupunan ng Setyembre, ang linaw

na pinagpag

sa kumot ng kalangitan,

natutuyo.

Ang dagat

ay umuungol,

binatbat

ng isang

luntiang

sisidlan

ng

kalaliman,

lumilitaw sa puti ay itim na damit.

O dagat, kakilakilabot na kama,

buhay at kamatayang

pinipilipit ng walang katapusan,

at malayang hangin at tubig:

natutulog ang isda sa iyong kalooban,

at ang gabi,

at ang balyena.

Sa’yong pamamahinga

ang langit, sentrifugal

na mga abong namamatay na bulalakaw:

Pumipiglas ka, dagat,

kasama ng buhay ng lahat

na natutulog sa loob mo,

binubuo at winawasak mo

at lagi’t laging binabagong kama ng mga panaginip ng ikakasal.

Biglang kumidlat

sa dalawang mata ng purong forget-me-not

at ang mukha ng garing o ng mansanas.

Dinadala tayo sa daan

ng malalambaot na kumot

gaya ng malinaw na watawat, puting lily,

pababa kung saan tayo gumugulong

sa katapusang yakap.

Pagkatapos, ang kamatayan

tumatabi sa atin sa kama

kasama ng kanyang batik sa kamay

at asin sa dila.

Kanyang itinataas ang isang daliri

at itinuturo ang pampang,

ang lagusan sa namamatay na sakit.

Oda sa kama

Salin ng Ode to the bed, Pablo Neruda