Naghahangad ako ng pag-ibig na parang Pagbabago,
hindi ko ito nais na perpekto.
Ang nais ko dito ay unti-unti, hakbang-hakbang
gaya ng paggapang
ng isang sanggol na natututo pa lamang maglakad
sa mga baitang papanhik.
Hindi nangangako ng kaligtasan,
kundi pag-ibig na nagtutulak sa bingit
ng mga paraan, ng mga kahulugan
na gugulo sa tiwasay at nakasanayan;
naghahanap ako ng pag-ibig sa kamalian
at pagkatuto.
Naghahangad ako ng pag-ibig,
ng mga pag-ibig,
sa mga tanong na walang kasagutan
at mga paliwanag na walang dahilan.
Hindi nagtuturo ng iisang aral.
Nananabik ako sa pag-ibig, ngunit hindi sa tamis
o sa pait, o sa pakla: pag-ibig na walang panlasa
kahit na pandinig o pandama sa lamyos ng ligaya.
Ngunit hindi isang pag-ibig na dilim
kundi pag-ibig na nanganganak ng pag-asa:
mula sa naputol sa kuko o nalagas na buhok.
May pag-ibig sa sibol sa mabatong bundok
na dinadaluyan ng mga naipong hamog
sa pagitan ng matatalim nitong sulok.
