Si Rose

(Published in talboskamote.multiply.com & kahinlog.blogspot.com)

Alas-dose na ako nakauwi kagabi. Birthday kasi ni Allan at nagkaroon ng konting party sa bahay ng isa pa naming kaibigan. 19 na si Allan! At gra-graduate na siya sa March kung matatapos ang thesis! (Bakit ba ang mga bata, nagmamadaling makatapos? may kakilala akong 13 taon at 1st year college na, kumukuha ng Accountancy!)

Kahit masama ang pakiramdam nya dahil sa sinisikmura, masaya naman siya kasi halos kumpleto naman mga ever faithful kasama sa mga ganitong lakaran at bonding times - mula pa 1st year high school. Isa pa sa nagpasaya sa kanya, siguro, o baka ako lang ang sumaya, e dahil nandoon si Rose. Talagang masaya lang ako at iba an gepekto sa akin ng mga reunion. Natural na mahilig samga kwento, sayang-saya ako sa pagatatanong ng "O, ano na?"

Pagkagraduate ng high school ay napakadalang na naming makita si Rose. Syempre, kanya-kanyang gaod sa acads.

Dahil halos malapit naman kami ng bababaan ay nagsabay na kaming jeep. Umuwi kaming maaga (maaga pa iyon dahil mag-o-overnight ang mga naiwan) dahil ang totoo, hindi naman dapat sasama si Rose sa celebration ni Allan. At may pasok pa siya kinabukasan. At habang binabagyo kami sa byahe, kwentuhan kami sa jeep. Mas siya ang pinagsalita ko dahil siguradong mas exciting ang buhay nya kaysa sa akin.

Pagkatapos pala nya ng 2 year computer course ay trabaho na agad ang pinasok ni Rose. Sa mga agency ng appliances sya natatanggap at palipat-lipat naman ang assignment nya sa mga mall sa buong Manila. Karaniwan, sa mga SM. May mga sinabi syang kumpanya ng mga kitchen ware pero hindi ko matandaan. Tunog Hapon. Parang Korean din at hindi malayong China. Basta -- mga rice cooker, water heater, thermos at kung anik-anik.

Hindi sya contractual. Continuous daw ang kontrata nya. Hindi ko naman alam kung ano yun pero in-assume kong iba nga ang kontrata nya dahil hindi naman sya hawak ng SM.

Closing ang shift nya. 12-9. Madalas, halos 10 na sya nakakauwi kasi mag-i-imbentaryo pa daw. At syempre, kulang ang kwentong saleslady kung wala ang mga karaniwang daing: pasakitan ng paa sa pagtayo, maikling pahinga (dalawa pala ang pahinga daw nya - lunch break ng alas-tres (na hindi naman na yata talaga lunch time) at coffee break ng alas-sais o alas-siyete), mahinang kita, walang seguridad sa posiyon, walang benefits, trapik sa pagpasok, trapik sa pag-uwi. Sounds familiar. Taon din kasi ang nanay at mga tita ko sa mga mall bilang saleslady. Pati mga pinsan at kapitbahay namin.

May quota pala silang 10 libo bawat araw! Hindi naman sila sisipain ng agency kung hindi maabot yun, pero "nakakahiya" daw kasi sasahod ka pero wala ka namang naibenta. Noong una, hirap na hirap syang maka-abot sa target. Pinakamababa daw nya ay 2 thousand. Naiiyak na daw sya sa lungkot non. Kapag 5 libo naman, kahit daw sya pa ang pinakamataas ang benta sa araw na yun, gumuguho pa rina ng dibdib nya. Gusto nyang maka-quota.

Hindi naman daw imposible. Nakakakinse mil nga daw sya e! Pero hindi naman daw araw-araw ang pasko. Lalo kung lunes at iba pang kaaniwang araw, patay-patayan daw talaga ang benta. Weekends lang daw talaga hanadang magtapon ng pera ang mga tao.

Tuwing martes, reporting day sa opisina siya sa Binondo. Pupunta sya doon. 7:30 pa lang daw dapat nandoon na sya. Papagalitan kapag na-late. At magrerpeort nga sya - magpapaliwanag kung bakit mababa ang benta. Pappagalitan ni boss. Magdadahilan sya, ng ubod ng bait at galang, na wala talagang benta. At walang stocks. At walang pera nang tao. At walang tao. At papagalitan ulit sila at isisisi sa kahinaan ng kapangyarihan nyang magsales-talk ng customer. Na sa ibang mall ay may kita naman daw ang agency, malaki ang benta kahit pa presente ang lahat ng mga factor na idinahilan niya.

At tuwing Martes, pagkatapos magreport, kailangan nyang magmadali papasok ng SM North. Sasagupain nya ang trapik ng Maynila at QC sa loob ng ilang oras dahil walang patawad an gpagkalate. Padadalhan ka daw ulit ng memo. Magpapaliwanag ka sa SM. Kapag nakaabot ang balita sa agency, plus 1 ang pagpapaliwanagan. Again!

Mahirap sa una, pero sanay na daw sya. Kapag sumahod na at nagkapera, halos talo-talo na lahat ng painagdaanan ng 15 days. Minimum namana ng sahod nya. May natitira naman sa kanaya. Nakakipon pa nga sya. Pero kapaga nasabay lang sa mga bayarin sa bahay, yun lang, budget kung budget. Pero sanay na nga daw sya.

Mukhang ok naman sya kasi bagong pedicure pa nga sya e.

Matigas na din ang mukha nya. Kinakausap na nya ang mga kasamahan sa appliances department na walang agawan ng customer, sabi nya. Hanggat hindi umaalis ng walang bitbit sa area nya, wag daw matangka-tangkang sulutin ang mga customer nya kundi away na maliwanag ito. At talagang hasa na sa karanasan, kayang-kaya na daw nyang pabilhin ang customer ng kahit ano, pagmamalaki nya. Siga na daw ang katumbas ng pangalang "Rose" sa ground floor ng Department Store.

Hindi naman mahirap paniwalaan. pumayat na nga si Rose na dati e talaga namang malusog. Talagang malusog sya dati at tambulan ng tukso ang namimintog nyang kalahatan. Ngayon, chubby pero payat. malabo pero ganoon nga. Payat ang mukha. Malaman ang braso. Lumiit ng dibdib at may bilbil pero lumiit ang mga hita. Pumuti din sya. Pumutla? Alagang aircon.

Hindi na din sya gaanong madaldal. Madaming iniisip. Tahimik nga e. At talagang ayaw umuwi ng madaling araw. Ayaw mapuyat. Baka malate pa para sa pasok kinabukasan. At bawas sa sweldo yun.

Parang napakarami nang nangyari, iniisip ko pagkababa nya ng jeep. Nagtratrabaho na sya. Nag-aaral pa rin ako. Parang buong buhay na yung lumipas sa pagitan namin at ng mga kaibigang palaging kasama.

Wala namang batang nagwish na sana paglaki nya e maging saleslady. Sinasabi din naman nya sa mga kapatid nyang bata pa, sabi nya sa akin, na kung may gustong magsaleslady sa kanila ay huwag na lang. Sya na lang. Kasi mahirap talaga.

Hindi naman namin sinasabi noong high school na gusto naming maging saleslady kapag nakatapos. Walang magulang na nagtutulak sa anak nyang maging saleslady kasi idinidikit palagi sa mga ganitong trabaho ang "lang". Slaeslady "lang".

Nakakailang pa, naisip ko, kasi nung magkakasama kami ng iba ko pang kaibigan na naiwan para mag-overnight, puro usapang acads ang maririnig. Mga asaran ng university. Parang awayan kapag cheering competition sa Araneta.

Pagbaba nya ng jeep, malakas na malakas ang ulan. Wala nang kasiguraduhan na magkita-kita pa ulit kami nang hindi taon o buwan ang lilipas.

Mga ano na kaya kami noon? Walang kasiguraduhan. Baka hind rin magkalayo ang mga kwentuhan namin. Baka makarlate na kami ng husto sa mga karaniwang daing nya. na nagiging karaniwang daing na din ng karamihan sa karaniwang tao.